Blog van een coach
En hoe voelt dat nu, na één jaar Agora Leiden? Het voelt alsof we allemaal geslaagd zijn! Bij de afrondingsgesprekken zaten trotse kinderen en ouders en wauw, wat was ook ik trots op de mooie dingen die er gezegd werden en de mooie momenten waarop we terugkeken. Afgelopen jaar was voor ons allemaal een rollercoaster: we stapten vol vertrouwen in het onbekende, maar wat was dat spannend!
Hoe mooi is het om nu samen terug te kijken en herinneringen op te halen aan dat ene gesprek dat een doorbraak was, aan de fase van frustraties en onzekerheid (“wat leer ik nu eigenlijk hier?”, “Kun jij me niet gewoon vertellen wat ik moet doen?”) en de terugkerende vragen die leeftijdsgenoten telkens stellen (“Hoe kan jij nou geen huiswerk of toetsen hebben, dan haal je het examen toch nooit?”).
En ook op het challengeproces eigen maken, door een duidelijke “preparation” te maken, de voortgang bij te houden (waarover mijn coachgroep zo heerlijk eerlijk zei: “die challenge monitor vulden we eerst vooral voor jou in Veerle” 😂) en jezelf te reviewen. Dan zie je echt wat een stappen ze allemaal gemaakt hebben. En dan hebben we het nog niet eens over hoe ze meer open zijn geworden, meer zelfvertrouwen hebben gekregen en meer zichzelf zijn geworden, zoals ze over zichzelf zeggen.
En hoe dat voor mij als coach was? In het begin: moeilijk! Ik wilde ze zo graag helpen als ze vastliepen, maar ik wist ook dat als ik dat te snel zou doen ze nog steeds niet zelf gemotiveerd zouden zijn om iets anders aan te pakken. Ik moest mezelf soms echt dwingen om op mijn handen te blijven zitten en de kinderen hun eigen leerproces door te laten maken. En nu zie ik hoe ze daardoor geleerd hebben wat ze van een coach nodig hebben, dat kunnen ze nu precies opnoemen, maar ook wat wel en niet werkt in een challenge. En dat is 1000x sterker dan als ik het ze van te voren zelf al verteld had. Wat dat betreft gingen we als coaches net zo hard het proces van ontscholen door als de kinderen en hun ouders.
Daarnaast hebben we vooral ook heel veel plezier gehad. Voor mij ging het als juf ook altijd om een band opbouwen met de leerling en bij Agora is dat de basis waar vanuit je samen gaat kijken hoe het kind zich verder kan ontwikkelen. Hoe fantastisch is dat? Juist door die basis van vertrouwen en elkaar goed leren kennen zijn ze allemaal hun comfortzone uit gegaan en hebben ze – ieder op hun eigen manier- echt een enorme groei doorgemaakt.
Door die hechte band – want ja, je kent je pappenheimers door en door – zijn we ook de stomme lockdown goed doorgekomen en gaan de kinderen nu vol vertrouwen hun volgende jaar in, met een nieuwe coach. Dat laatste is natuurlijk wel een dingetje, want elkaar loslaten is niet makkelijk na zo’n jaar fijn samenwerken! Maar ook dat hoort erbij.
Tussendoor hebben we ook nog een professionele schoolorganisatie opgetuigd met ons kleine, maar geweldige team en een mooie groep nieuwe leerlingen en nieuwe collega’s verwelkomd. Jep, een echte rollercoaster, maar ik had hem voor geen goud willen missen.